تبدیل کتاب ۲۰۰ صفحه ای به کد دی ان ای

[S.A.H.A.N.D]

دی ان ای با آن شکل مارپیچ اش کد ژنتیکی تمام موجودات زنده را تشکیل می دهد. اما مهندسان ژنتیک یک کتاب ۲۰۰ صفحه را تبدیل به ملکول DNA کرده اند. آنها همچنین برای اثبات کارشان دوباره کتاب را از روی دی ان ای که ساخته بودند رمزگشایی کرده و کتاب اولیه با ۵۳۴۲۶ کلمه، ۱۱ تصویر و یک اپلیکیشن جاوااسکریپت ایجاد شده است.

می توانید این را مدرن ترین کتاب زیست شناسی دنیا بنامید که برای ساختن و خواندن اش هزاران دلار هزینه شده. چیزی که می توان آن را یک کتاب «بیودیجیتال» نامید.

اما محققین دانشگاه هاروارد چگونه این کتاب را تولید کرده اند؟ در ابتدا آنها کتاب را تبدیل به یک فایل HTML نموده اند. یک زبان نشانه گذاری که برای طراحی وب به کار می رود. سپس این فایل را به مبنای دو دویی (همان 0 و 1) برده اند.

حتی اگر رشته تخصصی شما ارتباطی با علوم تجربی نداشته باشد احتمالا از کتاب های زیست شناسی مدرسه به خاطر دارید که دی ان ای حاوی ۴ باز اصلی به نام های آدنین، تیمین، گوانین و سیتوزین است. ترکیب این چهار باز در ملکول دی ان ای دستور ساخت تمام موجودات زنده را مشخص می کند. (به اینها به عنوان یک زبان نگاه کنید که از ۴ حرف تشکیل شده و از کنار هم قرار دادن این چهار حرف می توان جملات و کلمات مختلفی تولید کرد)

حالا این محققین تصمیم گرفتند با دو تا از این بازها عدد 0 و با دو تای دیگر عدد 1 را نشان دهند. در ادامه آنها شروع به ساخت رشته های طولانی از دی ان ای کردند. آنها این بازها را به هم متصل کردند و رشته های دی ان ای حاوی متن کتاب تولید شد. البته توجه کنید که نتیجه نهایی حاوی یک رشته دی ان ای نیست و قطعات زیادی را شامل میشود. اما هر قطعه نیز دارای کدی است که مشخص می کند حاوی اطلاعات کدام بخش کتاب است. (تصور کنید هر فصل کتاب در یک رشته دی ان ای جای گرفته)

در نهایت برای اثبات صحیح بودن روش اجرا، ملکول های تولید شده توسط دستگاه های ویژه خواندن توالی دی ان ای مورد بررسی قرار گرفته و نتیجه حاصله، کتاب کامل به همراه تصاویر و اپلیکیشن اش بوده است.

این یک روش نگهداری طولانی مدت و عالی اطلاعات است. هر چند فعلا بسیار گران تمام میشود و در گام های ابتدایی است. اما شاید نسبت به همه روش های ذخیره سازی اطلاعات که هم اکنون روی هارد دیسک ها و فلش مموری ها وجود دارد بهینه تر باشد. ضمنا ممکن است بتوان این دی ان ای را به یک موجود زنده تزریق کرد! حالا تصورش را بکنید که سلول های زنده محلی برای نگهداری و تکثیر اطلاعات باشند.