مثنوي شاه و درويش يا قصه شاه و گدا

[م.محسن]

آغاز قصه شاه و درويش

سخن آراي اين حديث کهن / اين چنين مي کند بيان سخن


که: ازين پيش بود درويشي / راست کيشي، محبت انديشي


از همه قيد عالم آزاده / ليک در قيد عشق افتاده


الم روزگار ديده بسي / محنت عاشقي کشيده بسي


تنش از عشق جسم بي جان بود / رگ برو همچو عشق پيچان بود


بود در کوه گشته و هامون / کار فرهاد کرده و مجنون


بسکه مي داشت ميل عشق مدام / عشق مي گفت در محل سلام


از قضا چند روزي آن درويش / بر خلاف طريق و عادت خويش


از سر کوي عشق دور افتاد / در سراپرده سرور افتاد


ني بدل داغ اشتياقي داشت / ني بجان آتش فراقي داشت


دلش آزاده از جفاي حبيب / جانش آسوده از بلاي رقيب


شکر مي گفت، زانکه روزي چند / بود در کنج عافيت خرسند


گر چه مي خواست ترک محنت عشق / بود در خاطرش محبت عشق


عاشقي گر چه محنت انگيزست / محنت او محبت انگيزست


خواست، القصه، عاشق صادق / که: دگر بار، اگر شود عاشق


عاشق سرو قامتي باشد / که بقامت قيامتي باشد


با وجود جمال صورت خوب / باشد او را کمال سيرت خوب


از کمال کرم وفاداري / نه ز عين ستم جفاگاري


بهواي چنين دلارامي / مي زد از شوق هر طرف گامي


سوي باغي گذر فتاد او را / که نشان از بهشت داد او را


چهره باغ و طره سنبل / اين يکي حلقه حلقه و آن گل گل


طرفه تر آنکه روي گل گل او / ظاهر از حلقهاي سنبل او


لاله را از پياله اش داغي / گو: چه حاليست در چنين باغي؟


سبزه در وي چو خضر جا کرده / علم سبز در هوا کرده


بهر دفع خمار نرگس مست / نصف نارنج داشت در کف دست


گل بخوش بويي نسيم صبا / پيرهن کرده از نشاط قبا


دو لب خويش از فرح خندان / شکل دندانه بر لبش دندان


منظري داشت همچو خلد برين / برتر از آسمان بروي زمين


بام افلاک پيش منظر او / بود چون سايه پست در بر او


ماه و خورشيد فرش آن در بود / خشتي از سيم و خشتي از زر بود


زير ديوارش، از براي نشاط / بود گسترده صد هزار بساط

ادامه دارد ...