اشعاري از هفت اورنگ جامي

[م.محسن]

اورنگ اول: "سلسلةالذهب"
تقديس حضرت حق سبحانه تعالی

لله الحمد قبل کل کلام / به صفات الجلال و الاکرام

هر چه مفهوم عقل و ادراک است / ساحت قدس او از آن پاک است

به هوا و هوس در او نرسی / تا ز لا نگذری به هو نرسی

ای همه قدسيان قدوسی / گرد کوی تو در زمين بوسی!

پرتو روی توست از همه سو / همه را رو به توست از همه رو

قطع اين ره به را هپيمايی / کی توان گر تو راه ننمايی ؟

بنما ره! که طالب راهيم ره / به سوی تو از تو می خواهيم

احدی، ليک مرجع اعداد / واحدی، ليک مجمع اضداد

اولی و تو را بدايت نی / آخری و تو را نهايت نی

ذات تو در سرادقات جلال / از ازل تا ابد به يک منوال

بر تو کس نيست آمر و ناهی / همه آن می کنی که م یخواهی

ای جهانی به کام، از در تو! / کام خواهم نه دام از در تو

به جوار خودم رهی بنمای! / در حريم دلم دری بگشای!

غايب از من، مرا حضوری بخش! / به سروری رسان و نوری بخش!

هر چه غير از تو، ز آن نفورم کن! / پای تا فرق غرق نورم کن!

چند باشم ز خودپرستی خويش بند، / در تنگنای هستی خويش؟

وارهانم ز ننگ اين تنگی! / برسانم به رنگ بیرنگی!

می پرد مرغ همتم گستاخ / در رياض اميد، شاخ به شاخ

که ز بام تو دانه ای چينم / يا ز نامت نشان های بينم

ای که پيش تو راز پنهانم / آشکارست! تا به کی خوانم

بر تو اين نام هی پريشانی؟ / چون تو حرفا به حرف میدانی

چون کند دست قهرمان اجل / طی اين نام هی خطا و خلل،

ز آب عفوش ورق بشوی نخست! / پس به کلک کرم که در کف توست،

بهر آزادی ام برات نويس! / وز خطاها خط نجات نويس!