بالگرد "uh-1y" نمونه بی نظیر "ترابری "
بالگرد UH-1Y نمونه بی نظیر ترابری
بالگرد UH-1Y نمونه مدرن و جدید بالگرد ایروکسی UH-1 است که در مکاتبات و منابع به عنوان یانکی و نسخه پیشین (UH-1) به عنوان Super Huey شناخته می شوند. اولین نسخه از بالگرد UH-1 در سال 1950 رونمایی شد. از آن سال به بعد این بالگرد مدام در حال توسعه و ارتقاء است و هر چند مدت یک بار نسخه های مختلفی از آن ساخته می شود اما همگی خط تولید نمی گردند. آخرین نمونه ساخته شده یعنی UH-1Y Venom به دستور واحد تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده سفارش داده شد. سپس در سال 1996 در دولت طرحی مبنی بر جایگزین بالگرد های استاندارد و واجدالشرایط مطرح شد. پس از آنکه با این طرح در دولت موافقت گردید، شرکت بالگرد سازی Bell توسعه و ارتقای آن را آغاز کرد. یانکی دوباره از نو طراحی و ساخته شد و می توان گفت این بالگرد عمیقا تغییر کرد. شایان ذکر است که همزمان با ارتقا و توسعه بالگرد یانکی، همزمان بالگرد AH-1z Viper نیز در حال بررسی و تحت نظر برخی برنامه ها و آزمایشات بود.
در اصل بالگرد UH-1Y از روی یک نسخه قبل تر از خود یعنی UH-1N توسعه داده شد، سپس در سال 1970 معرفی و به نمایش عموم در آمد. یک محصول موفقیت آمیز و بی نظیر، جنگ افزار هوایی همه کاره و قابل اعتماد که توانست نمایش های خیره کننده ای از خود به جا بگذارد و توجه همگان را به خود جلب کند.
این بالگرد از تکنولوژی زره خارج از قفسه استفاده می کند و همچنین در بسیاری از موارد با بالگرد AH-1Z Viper دارای اشتراکاتی می باشد با تفاوت اینکه بالگرد ویپر تهاجمی می باشد اما UH-1Y کاربردی- ترابری است با این وجود در 85% ویژگی ها با هم مشترک اند، برای مثال سیستم روتر، موتور، ناوبری و انتقال، دم کوچک، سیستم کنترل و نمایش و دیگر ویژگی ها با هم اشتراکات زیادی دارند. این اشتراکات محاسنی نیز دارند، مانند کاهش تولید محصولات، کاهش هزینه تعمیر و نگهداری از ادوات بالگرد و هزینه کلی عملیات که بسیار به صرفه است. این بالگرد می تواند ماموریت های مختلفی را در شرایط آب و هوایی مختلف انجام دهد.
در سال 2008 این بالگرد ها تحویل داده شدند و بیشترین میزان تولید آنها در سال 2009 است. واحد تفنگداران ایالات متحده آمریکا در نظر دارد تا سال 2016 حدود 160 فروند دیگر را نیز تحویل بگیرد.
در سال 2009 برای اولین بار در کشور افغانستان ماموریت خود را آغاز کرد. بیشتر برای جابجایی نیرو های ویژه، واحد ها، نفرات، حمل و نقل هوایی، اسکورت، پوشش هوایی و ماموریت های تخلیه مورد استفاده قرار گرفت.
با وجود شباهت های ما بین بالگرد UH-1، موتور این بالگرد جنرال الکتریک T700-GE-401C توربوشات است. قدرت مدوام 1500 SHP است اما میتوان تا 1800 SHP برای 2 دقیقه آن را ارتقا داد. روتر اصلی بالگرد از 4 تیغه کامپوزیتی بهره می برد، قابل ذکر است که روتر های جدید می توانند در برابر گلوله های مسلسل 23 میلیمتری دوام بیاورند و بر اساس نتایج جدید بدست آمده از عملکرد این بالگرد توانسته عملکرد خارق العاده ای از خود به نمایش در آورد. همچنین می تواند 125 % بیشتر از گذشته بار گیری کند و سرعتش نیز 50 % افزایش یافته، همه ی این مشاهدات در مقایسه با نمونه قبلی خود بدست آمده اند.
کلاهی که مورد استفاده ی خلبان است مجهز به سامانه دید در شب و سامانه دید مادون قرمز است. کابین شیشه ای پیشرفته و به قول معروف همه چیز تمام خلبان! تلفیقی از هنر دیجیتال و سنتی است. این بالگرد همچنین مجهز به یک سیستم پیشرفته و مدرن هدف گیری FLIR است که در روز، شب و همه نوع آب و هوایی به درستی کار می کند. این بالگرد می تواند 8 مرد مسلح را در خود جای دهد.
وِنوم می تواند با یک توپ 12.7 میلیمتری یا 7.62 میلی متری یا گاتلینک 7.62 میلیمتری که در طرفین بالگرد یعنی سمت چپ و راست نصب می گردند، مجهز شوند. همچنین می تواند راکت های هیدرا 70 غیر هدایت شونده یا APKWS لیزری ضد موشک را حمل کند. همه ی اینها برای محافظت از خود در هنگام نشست و برخواست به کار می رود تا مبادا دشمن به صورت ناگهانی قصد ضربه زدن به بالگرد را داشته باشد.
سال ورود به خدمت: 1388/2009
خدمه: 2 نفر
حجم و ابعاد
طول: 17.78 متر
طول روتر اصلی: 14.88 متر
عرض: 4.5 متر
وزن (خالی): 5.37 تن
وزن (با حداکثر بار گذاری): 8.39 تن
موتور و نیروی محرکه
موتور: 2 x General Electric T700-GE-401C turboshafts
قدرت موتور: 2 x 1 800 hp
حداکثر سرعت: 286 km/h
سرعت عادی: 248 km
سقف خدمات: 6.1 km
محدوده کشتی: ?
طول شعاع رادیویی: 241 km
بارگیری
تعداد نفرات مجاز: 8 نفر
میزان حجم بار: 3 تن
مهمات
مسلسل خودکار: 2 x 12.7-mm or 7.62-mm
دیگر: 70-mm unguided rockets
نویسنده و ترجمه: SIavash75
ارتشی
