تکنیک عکاسی – آندریاس فی نینگر
تکنیک عکاسی – آندریاس فی نینگر
پیشگفتار مترجم:
کتاب حاضر ترجمه The complete photographer اثر آندریاس فی نینگر است . نامبرده که مدت ها در آلمان ، فرانسه و سوئد در زمینه ی عکاسی ساختمان و فتوژورنالیسم فعالیت داشته و به شهرت رسیده است، در سال ۱۹۴۰ به گروه عکاسان مجله ی لایف (آمریکا) پیوسته و در طی بیست سال همکاری با این مجله کتاب ها و مقالات نوشته است . ترجمه ی کتاب در حدود پنج سال پیش تمام شده بود . لکن چاپ آن به دلایل گوناگون از جمله سهل انگاری یک ناشر و شهادت ناشر دیگر به تعویق افتاد . به هر حال اکنون که به قول معروف کتاب به زیور طبع آراسته شده است ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد . یکی این که در ترجمه ی کتاب دخل و تصرف هایی کرده ام از جمله آن که به جای فصل اول مقدمه ای با استفاده از همان فصل گذاشته و قسمت هایی از کتاب را که برای اکثر خوانندگان سودی نمی داشته حذف کرده ام . دیگر آن که هر چند پنچ سال از ترجمه ی کتاب می گذرد معذلک مطالب آن همچنان تازگی خود را حفظ کرده است . و بالاخره با توجه به این که تاکنون کتابی در این زمینه تا آن جا که من می دانم به فارسی ترجمه نشده ، بعید نیست نارسایی هایی در انتخاب معادل ها راه یافته باشد که امید است با راهنمایی های شما در چاپ بعدی برطرف شود.
درباره نویسنده:
آندریاس فینینگر متولد آلمان و معماری را در دانشگاه معماری وایمار آموخت و در آمریکا به کار عکاسی پرداخت اما همچنان تاثیر مطالعات معماری در آثار وی آشکار است.آندریاس فینیگیر در دسامبر ۱۹۰۶ در پاریس متولد شد. نام پدرش لیونل فینینگر متولد نیویورک بود و پدربزرگش در سال ۱۸۴۸ از آلمان به آمریکا مهاجرت کرده بود. آندریاس در ۱۹۲۵ به مدرسه فنی وایمار رفت و در ۱۹۲۸ در رشته معماری فارغ التحصیل شد. سپس به عکاسی علاقه مند شد و تاریکخانه ای در زیرزمین خانه اش دایر کرد. در سال ۱۹۳۲ به پاریس رفت و در آنجا به کار معماری پرداخت. در همان هنگام نیز در خیابانهای پاریس گشت و گذار کرده و دوربین عکسهایی از آنجا برمی داشت. از سن سی سالگی به بعد در سوئد به کار عکاسی صنعتی و عکاسی معماری پرداخت و کتابهایی در زمینه عکاسی برای یک ناشر آلمانی تألیف کرد. اولین کتاب عکسش «استکهلم» نام داشت. بعدی، «راه های تازه عکاسی» نام داشت که کارکرد فنون جدید عکاسی در معماری را نشان می داد.در ۱۹۳۹ به آمریکا رفت و آنجا عکاس خبری آژانس عکاسی black star شد. در سال ۱۹۵۹ با اتومبیل، سفری به دور اروپا انجام داد و از فرانسه، ایتالیا، آلمان، دانمارک، سوئد، نروژ، هلند و بلژیک گذشت. حاصل این سفر کتاب عکسی بود با عنوان «انسان و سنگ» در سال ۱۹۶۲، سفر مشابهی کرده و از فرانسه، آلمان و کشور، وی از سال ۱۹۷۲ در دانشگاه نیویورک به تدریس عکاسی پرداخت.علاقه آندریاس به معماری و تخصص او در این رشته در آثار عکاسی وی بصورت المانهایی متحول شده به عناصر بصری نظیر، بافت، تاریکی، روشنی، حجم و… تجلی کرده است. او در آثارش، در جستجوی حقیقتی برتر از حقیقتهاست. حقیقتی که نه با کلام، نه با تصویر، بلکه با هیچ ابژه مصنوع انسانی، قابل بیان نیست، بلکه تنها خود حقیقت است که وجود دارد، در مجموعه عکس (درختها) می نویسد: زیر درختی بنشینید تا اینکه کلام از دهانتان پاک شود و در هوای خالی و پاکیزه رنگ ببازد. درخت باشید.» جهان او جهانی دو لته ای است که یک قسم آن ابژه های معمولی و روزمره که سرآمدشان ابژه های معماری و صنعت ساختمان است و یک قسم آن معنا و مفاهیم ذهنی است که در واقع تجلیات حقیقت برتر از حقایق است و آندریاس ابژه های ساده و گاه کم ارزش روزمره را در چارچوب قاب فیلم خام طوری ترکیب بندی می کند تا ما را از لابلای این نشانه های تصویری به جهان معناها سیر دهد و با معرفی یک نظام میان انسان و ساخته هایش و ثبت و عکاسی از آن ها، شباهت میان این نظام های جزئی و نظام عظیم طبیعت و بی کرانه کائنات را به ما نشان دهد.در واقع فضا ـ مکان در آثار وی محصول ارتباط معماری و هنرهای تجسمی است. او توانسته از تفاوتهای تعریفی و ماهوی فضا در این دو هنر به خوبی استفاده کرده و در انتقال مفاهیم و آرمانی نمودن ابژه به بهترین صورت در آثار عکاسی خود از آنها بهره گیری نماید.فضا در معنا به تنهایی هیچ ویژگی خاصی را مطرح نمی کند اما به محض درک شدن در ذهن ما به صورت مکان تصور می شود و توان های ارزشی متفاوتی به خود می گیرد. اندیشگی مدرن محصول اندیشه های دکارت و لایب نیتز است که در آن فضا صرفاً نوعی سیستم است که از روابط میان چیزها، حجم داری و… در ذهن پدید می آید. فضا را در معماری مدرن یکی از سر راست ترین نمادهای هستی می دانند که ازلی و همه جا گسترنده است. دریافت انسان از فضا را براساس کاربردهای فضا می دانند که به نحوی گرایش به طرز دریافتی دارد که می تواند تعبیری ماورایی از زندگی ارائه دهد. انسان درمی یابد که فضا، دریافت وجودی انسان از مکان، در تجربه های مختلف زمانی است. در واقع زمان را می توان ابتدایی ترین ابزار انسان برای ادراک فضا دانست. زمان بعد چهارمی است که ما از درونش مکان را تجربه می کنیم. آندریاس تجربیات منحصر بفردش را که در سفرهایش با آن ها مواجه می گشت در آثار عکاسی خود ثبت می نمود.اورکات شخصی متفاوتی از فضا که در تغییر مکان او از پنجره زمان های متفاوت متبلور گشته و توسط فیلم عکاسی به ثبت می رسد. فضا ـ مکان در اثر معماری دارای ابعاد حقیقی است و در زمانهای کثیری می توان به یک سازه معماری از زاویه دیدهای متفاوت نظر داشت، اثر معماری در واقع خود را به فضا تحمیل می کند و در درون فضا جای می گیرد. یک عکس به عنوان اثر، ابعاد عناصر داخلی اش مجازی است و زمان و زاویه دید، ثابت و فیکس شده است و مخاطب تنها می تواند همان زمان و مکان و زاویه دیدی را داشته باشد که عکاسی از کل فضای پیش رویش گزینش کرده است. محصول عکاسی در واقع برعکس معماری، تصویر مجازی از فضا است و زاویه دید ثابتی را به مخاطب تحمیل می کند. آندریاس از این تفاوتها استفاده کرده است تا معنا را از دل ابژه های فاقد معنا که در فضا به نحو خاصی قرار گرفته اند، بیرون بیاورد، ثبت نماید و به ما انتقال دهد.جوایز:۱۹۸۳: مدال برنز عکاسی (فوتوگرافیسکا فورنینگن) استکهلم ـ سوئد.۱۹۵۹: یادنامه افتخاری هنر ایالات متحده.۱۹۶۵: مدال طلای باشگاه کارگردانان هنری واشنگتن.۱۹۶۶: جایزه رابرت لیویت، ایالات متحده.
منبع: شبکه اینترنتی آفتاب
